نامه‌ای به خودم در گذشته - روزی که ایمن ماندم.

زمان‌هایی بود که هر تصفیه بزرگ کریپتو برای من به معنای نابودی کامل بود.
همیشه همه چیز را از دست می‌دادم.
پنج هزار. سی هزار.
حتی بدهی بر روی خاکسترها.

هر سقوطی مانند پایان راه به نظر می‌رسید و هر بازگشت مانند شروع از صفر دوباره.

امروز متفاوت بود.
این بزرگترین تصفیه در تاریخ کریپتو بود — میلیاردها دلار نابود شد —
و برای اولین بار، من هنوز اینجا هستم.
ایمن. آرام.

ده روز سبز متوالی، به علاوه یک اوج جدید... چه انتظاری داشتم؟
می‌دانستم که باید سود بگیرم — می‌دانستم.
مثل خوک طمع کردم.

این تمام ماجراست.
نه انتقام. نه وحشت. نه دو برابر کردن.
فقط یک معامله تمیز که همه چیز را پس داد چون سودها را قفل نکردم.

اما من هنوز اینجا هستم. و این جدید است.

چه چیزی تغییر کرد؟
من دیگر بیت‌کوین را مانند یک بت نمی‌دیدم و شروع به دیدن آن به عنوان یک معامله کردم.
دیگر به دنبال رستگاری نبودم و شروع به احترام به قوانینم کردم.
دیگر سعی نمی‌کردم همه چیز را پس بگیرم — و شروع به محافظت از آنچه که دارم کردم.

قبلاً فکر می‌کردم انضباط لبه من را می‌کشد.
حالا می‌دانم که تنها چیزی است که مرا زنده نگه می‌دارد.

پس، به من قدیمی —
به کسی که بیش از حد اهرم گرفت،
که هر جهشی را «آن» می‌دانست،
که ارزش خود را با PnL اندازه‌گیری می‌کرد —
از تو برای درد تشکر می‌کنم.
این نسخه‌ای از من را ساخت که می‌تواند در یک تصفیه بنشیند
و تنها از عدم گرفتن سود، نه از دست دادن کنترل، پشیمان باشد.

این است که رشد چگونه به نظر می‌رسد:
نه پیروزی‌های بیشتر.
فقط فاجعه‌های کمتر.

«من قدیمی در این سقوط می‌مرد.
من جدید فقط یک نفس کشید، ضرر را پذیرفت و ادامه داد.»